splitspreuk

Een taaluiting die een splitsing aanduidt in de gedachtenbeweging van diegene die ze uit en er een teweegbrengt bij de toehoorder.

Splitsspreuken zijn allicht één van de redenen waarom het dichotomische denken zo'n grote verspreiding en impact heeft. Een goeie splitspreuk geeft de toohoorder/lezer immers het gevoel dat de ruimte voor hem opengaat, dat daar waar zij eerst enkel het obstakel van de spreekstof ontwaarde, er zich nu een opening bevindt naar uitwegen.

Maar er is meer aan de hand. De uitwegen, de ruimte die een splitspreuk creeert, is een geconsigneerde ruimte, net door haar tweeledigheid. De toehoorder krijgt de ruimte op voorwaarde dat ze reeds betekend is, als keuze betekent, met alle uitsluitingen vandien.

Een koan doet dat niet, die laat het spreken zelf uiteenspatten op het (humane-talige) obstakel en herwint de werkelijkheid in haar originele multicipliciteit in de teweeggebrachte vorkselstaat, die laat het korrelige stelsel van rationaliteiten uiteenspatten om de beweging zélf terug voelbaar te laten gebeuren.

Het is één van de interne paradoxen van het werk van Deleuze dat de gevoeligheid voor de dichotomische uitspraak zo groot is [quotation needed]. Je zou zelfs kunnen beweren dat de spanning van enerzijds de dichotomische neigingen in Deleuze's schriftuur zelf met anderzijds zijn theoretisering van het 'en...en..''-denken in plaats van het categorische 'of...of', een vruchtbeginsel is in de vroege werken, waarvan heel het Capitalisme en Schizofrenie werk een tomeloze uitwas lijkt, en de latere werken een sedimentatieproces, een verzakking terug in de plooien van de filosofische traditie. Zulks zonder de gebruikelijke negatieve connotering van zo'n levensbeschrijving, uiteraard.

Onderzoek moet nog uitwijzen in hoeverre er sprake kan zijn van een geslachtelijke typering van deze bewegingscomplexen (Lacan, Irigaray) , en hoe splitsels en vorksels zich kunnen verhouden tot de poromechanica van Negarestani.

splitsel

De beweging die binnen een als eenduidige (unidirectionele) beweging ervaren gebeursel een merkbare differentiatie doet ontstaan of de restanten van zulk een beweging.

Een splitsel resulteert veelal in de stolling van een begrippenpaar en is daardoor een fundamentele beweging in het Westerse denken. Pogingen om de resulterende dichotomiedrang te verschrijven, bijvoorbeeld in de befaamde triade van Hegel worden binnen het Neo-Kathedraalse denken nogal vlug verworpen als schijnbewegingen. De Synthese schiet aan de oorspronkelijke These en aan het dwingende karakter van de antithese voorbij, enkel om zich zo snel mogelijk als These van de Denkbeeldige Vooruitgang te poneren.

Een tijdige berusting in de dichotomiedwang, een gekende Kantiaanse oefening- het niet willen ontkennen van de illusoire 'wezenlijkheden' daarvan - schept ruimte voor een apperceptie van het Vorksel dat aan elke splitsing voorafgaat ( de perceptie verniet de veelheid van het Vorksel tot een splitsing)

perditiekeuring

Een perditiekeuring resulteert in de acceptatie of de verwerping van een stuk afval door een perdotheek. Perditiekeuringen kunnen enkel gehouden worden door een Kathedraalauteur in functie of door een Kathedraal-Bewoner.

Perditiekeuringen dienen zo omstandig mogelijk publiekelijk gemotiveerd te worden. De kathedraalauteur neemt foto's van het perditieobject, beschrijft de inhoud en expliceert waarom het object al dan niet voldoet aan de Kathedraalse WASTE-NORM.